Historia i zasady judo

Zasady judo

Filozofia judo stworzona przez prof. Jigoro Kano opiera się na zasadach:

Zasada ogólna:

Czynić tak, aby jak najbardziej efektywnie współdziałały umysł i ciało.

Podstawowe zasady judo:

  • Ustąp aby zwyciężyć

Zasada JU. Jeśli mocniejszy przeciwnik mnie popchnie, na pewno upadnę do tyłu, nawet jeśli zaprę się ze wszystkich sił. Jeśli natomiast w momencie pchnięcia ustąpię i wykorzystam utratę  równowagi przez przeciwnika do wykonania własnej techniki to mam szansę na pokonanie go.

  • Maksimum skuteczności przy minimum wysiłku

Zasada SEIRYOKU ZENYO.  Zasada ta opisuje dobór właściwego sposobu (techniki) do określonej sytuacji, polega ona na optymalizacji naszych działań. Gdy jesteś pchany ciągnij, gdy jesteś ciągnięty pchaj.

  • Przez czynienie dobra nawzajem do dobra ogólnego

Zasada JITA KYOEI.  Ta zasada mówi o szlachetnych założeniach filozofii judo, zabrania używać judo poza treningiem lub walką sportową z wyjątkiem obrony koniecznej. Mówi o dbaniu i odpowiedzialności za współćwiczących.

 

Historia judo

Kano_JigoroTwórcą judo jest Japończyk, prof. Jigoro Kano (1860–1938). Kano urodził się w bogatej rodzinie w mieście Mikage. Jego dziadek prowadził własną wytwórnię sake. Jednak ojciec Jigoro Kano Jirosaku Kireshiba – ze względu na to, że nie był najstarszym synem, nie przejął rodzinnego interesu. Zamiast tego został kapłanem shinto i jednocześnie urzędnikiem, przez co miał wystarczające wpływy, aby umieścić swojego syna na Uniwersytecie Tokijskim. Kano rozpoczął studia w 1877 roku i przez cały okres studiów był bardzo dobrym studentem. W 1882 uzyskał tytuł profesora nauk politycznych i ekonomii, a następnie zaczął pracować jako wykładowca w elitarnej szkole Gakushuin w Tokio.

Kanō, jako młodzieniec, nie był silny ani duży (w wieku 20 lat ważył nie więcej niż 45 kg), przez co często mu dokuczano. Za namową przyjaciela rodziny, Nakai Bansei’a (członka gwardiisioguna), zaczął trenować ju-jitsu. Jednak napotkał trudności ze znalezieniem odpowiedniego nauczyciela. Po znalezieniu dla siebie szkoły – Tenjin Shin’yō-ryū – Jigorō rozpoczął systematyczny trening, a w wieku 21 lat zdobył tytuł „shihan” (mistrz) i stał się asystentem instruktora, który jednak niedługo potem zachorował i zmarł. Kano znalazł inną szkołę – Kito-ryū, w której większy nacisk kładziono na walkę niż na układy formalne kata. W międzyczasie Kano zaczął opracowywać własne techniki i udoskonalać te już mu znane. Opracował takie techniki jak: kata-guruma czy uki-goshi. W wieku 22 lat zaczął prowadzić własną szkołę walki w świątyni buddyjskiej w Kamakurze. Dwa lata później szkoła ta zostanie przeniesiona, nazwana Kodokan i stanie się pierwszą, a zarazem największą szkołą judo na świecie. Z początku styl ten był znany jako Kano Jiu-Jitsu bądź Kano Jiu-Do. Drugim dojo w Japonii stał się dom Yajirō Shinagawy, oddany do dyspozycji Kano w trakcie jego nieobecności w Japonii. Dojo to posiadało 40 mat do treningu. Jednak do 1889 r. ilość adeptów judo nie przekraczała 100. W trakcie treningów Jigoro zasłynął jako bardzo wymagający trener. Preferował on techniki tachi-waza (stojąc) od ne-waza (parter) aczkolwiek jego uczniowie i asystenci trenowali również bardzo intensywnie ne-waza aby być w stanie pokonać rywali z ju-jitsu.

W 1891 Kano ożenił się z Sumako, najstarszą córką Seisei Takezoe – ambasadora Japonii w Korei. Mieli dziewięcioro dzieci – sześć córek i trzech synów, w tym Risei, który stanie się głową Kodokanu oraz Japońskiej Federacji Judo.

We wrześniu 1889 r. Jigoro Kano wyjechał na wielkie tournée po Europie w celu propagowania judo. W 1909 Kano stał się aktywnym członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, a w 1912 pojechał jako gość na Igrzyska Olimpijskie do Sztokholmu – pierwsze, w której uczestniczyła Japonia. Brał też udział w każdych następnych aż do igrzysk w Berlinie w 1936 r.

Przed wybuchem I wojny światowej dojo (sala judo) zostały założone w USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Kanadzie, Indiach, Rosji, Chinach i Korei. W 1911 r. Rosjanin Oshichenikow odwiedził Kodokan i spędził w nim 6 miesięcy trenując i uzyskując stopień nidan. Do Rosji wrócił w 1917 i zaczął uczyć judo rosyjskie wojsko oraz tajną policję. Stał się również współzałożycielem rosyjskiego sportu - sambo - którego techniki opierają się w dużej mierze na judo. Ze względu na to, iż do Kodokanu uczęszczało wielu cudzoziemców – głównie żeglarzy i zamorskich kupców – dużo książek i artykułów napisano w różnych językach, co przyczyniło się do popularyzacji judo na całym świecie.

W 1935 Kano dostał nagrodę Asahi za wybitny wkład w rozwój sztuki, nauki i sportu. W 1938 r. wyjechał na spotkanie Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Kairze gdzie udało mu się wypromować Tokio jako miejsce rozegrania Igrzysk Olimpijskich w 1940 r. W ich trakcie pierwszy raz miało zostać zaprezentowane judo, ale jeszcze nie jako sport olimpijski – niestety wybuch II wojny światowej zniweczył te plany. W drodze powrotnej z tego spotkania, 4 maja 1938 r., Kano umarł na zapalenie płuc na pokładzie statku Hikawa Maru. Miał 78 lat.

Marzenie Kano ziściło się 26 lat po jego śmierci. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Tokio w 1964 r. judo stało się dyscypliną olimpijską dla mężczyzn, a pod naciskiem amerykańskich kobiet, od1988 także dla nich. Sport ten stał się jednym z najpopularniejszych sportów walki na świecie.

Nie jest ważne by być lepszym niż ktoś inny ale by być lepszym niż wczoraj.

                                                                                                            Jigoro Kano